گوی بيان 80 :

...
روشن تر از خاموشی، چراغی نديدم،
و سخنی، به از بی‌سخنی، نشنيدم،

ساکن سرای سکوت شدم،
و صدره‌ی صابری درپوشيدم،

مرغی گشتم؛
چشم او، از يگانگی،
پر او، از هميشگی،
در هوای بی‌چگونگی، می‌پريدم،
کاسه‌ای بياشاميدم که هرگز، تا ابد،
از تشنگی آن سيراب نشدم.

" بايزيد بسطامی "