گوي بيان 42 :

گيرم اين درخت تناور
در قله بلوغ
آبستن از نسيم گناهي است؛

اما

- اي ابر سوگوار سيه پوش ! -
اين شاخه شكوفه چه كرده‌است،
كاين سان كبود مانده و خاموش؟

گيرم خدا نخواست كه اين شاخ
بيند ز ابر و باد نوازش

اما
اين شاخه شكوفه كه افسرد
- از سردي بهار
با گونه كبود -

آيا چه كرده بود؟

“ شفيعي كدكني “